Geschiedenis
Het Sanatorio Durán werd in 1918 opgericht door de arts en politicus Carlos Durán Cartin. Hier werden patiënten behandeld met TBC. In die tijd waren er in Centraal Amerika nauwelijks goede faciliteiten voor TBC. Er werd voor deze locatie gekozen omdat de hoogte, de wind, de temperatuur en de hoeveelheid zon de patiënten goed zou doen. Daarbij was deze locatie vrij geïsoleerd en konden de patiënten in alle rust herstellen.
Men begon met de bouw van het ziekenhuis in 1915. De bouw werd drie jaar later voltooid. In de hoogtijdagen telde het ziekenhuis ruim 300 bedden en waren er speciale afdelingen voor mannen, vrouwen en kinderen.
Het sanatorium sloot in 1963 haar deuren in de tijd dat TBC steeds beter behandeld kon worden. Sindsdien staat het complex leeg. Gelukkig is het nooit gesloopt, want men zag de historische en architectonische waarde van het complex in en stelde het complex open voor toeristen. Sinds 2010 is het Sanatorio Durán zelfs Nationaal Erfgoed.
Er gaan de wildste verhalen rond over paranormale activiteiten. Toen het ziekenhuis nog in gebruik was, meldden enkele patiënten dat ze de geest van een kloosterzuster en een klein meisje hadden gezien. Men zegt dat er nog steeds soms geluiden van nonnen worden gehoord en dat er schaduwen te zien zijn in de kleine kamers.
Ons bezoek
Mist, TBC en geesten in Costa Rica
Op een druilige dag tijdens onze rondreis in Costa Rica werd ik letterlijk in een natuurpark weggeregend. Geen dieren spotten, geen mooie wandeling. Een mislukte dag zou je zeggen. Ik verlaat het park weer en ga op mijn hotelkamer een beetje lopen mokken. Gelukkig biedt mijn vriendin een alternatief, want in de buurt is een verlaten sanatorium. Dat klinkt interessant en dus spring ik gelijk in de auto en gaan we op pad naar dit verlaten sanatorium.
Na een rit in de hoogvlakte van Costa Rica bereiken we onze locatie. De poort staat open en een echte ‘Tica’ staat ons op te wachten. Waarschijnlijk is hij de eigenaar van het stukje grond en wil hij er nog een slaatje uit slaan. Tegen een kleine vergoeding mogen we het terrein op.
De dreigende regenwolken hangen hier natuurlijk laag omdat ons op een redelijke hoogte bevinden. De mist maakt deze locatie extra spooky. Voor het gebouw zien we een oude vrachtwagen en een ander mechanisch apparaat. Volledig verroest inmiddels. Tijd om binnen te kijken.
Het moet er ooit hartstikke mooi en luxe uit hebben gezien met enkele schitterende elementen in bouwstijl. Grote delen van de fraaie vloer zijn nog zichtbaar. De TBC-patiënten hebben hier in een prachtige omgeving kunnen verblijven en de lucht zal hun goed hebben gedaan. Helaas hebben graffitispuiters en vandalen deze locatie ook weten te slopen. We verkennen kamer voor kamer en etage voor etage. Spookachtig is het zeker, maar geesten zijn we niet tegengekomen
Dan horen we ineens de man schreeuwen buiten. Hij wil de boel afsluiten en wij moeten weg. Zonde, want we hebben nog niet eens de helft van het complex verkent. We rijden nogmaals de berg verder omhoog waar we een uitzicht hebben op het complex. Wat een geweldige locatie was dit!
