Geschiedenis
In de omgeving van de stad Luik, werd in 19 oktober 1908 deze fabriek geopend welke gespecialiseerd was in het maken van hoge druk boilers voor industriële doeleinden. Het fabrieksterrein telde een oppervlak van 6 hectaren groot. Evenwijdig aan de fabriekshallen bevonden zich de kantoren waar destijds de boilers werden berekend en uitgetekend. Eerst met papier en potlood en in de laatste jaren van hun bestaan, met computer. S.A. des Chaudronneries werd wereldwijd geprezen voor hun vakmanschap. In de hoogtij dagen telde deze fabriek 1500 personeelsleden. Aan het eind van de vorige eeuw was er niet veel meer over van de hoogtijdagen. Helaas ging de fabriek in 2001 failliet met een schuld ruim -€3.200.000,- . De 52 werknemers die in 2001 nog werkzaam waren, verloren helaas hun baan. Vandaag de dag zijn de fabriekshallen gesloopt en staan de kantoren er nog verloren bij. Deze kantoren zullen in de nabije toekomst gesloopt worden zodat het gehele terrein van 6 hectaren een andere bestemming kan krijgen.
Ons bezoek
Hoofdstuk 10: Het achtergelaten archief van ‘S.A. des Chaudronneries Pierrou’.
Na onze eerste zelf ontdekte locatie uit hoofdstuk 9, hadden we nog genoeg tijd om nog een locatie aan te doen. We keken op onze kaart (waar we al onze Urbex locaties op aan hadden gegeven) of in de omgeving van Trash City, nog een locatie was. Jaja… Trash City ja! Wat alle urbex-ers voor locaties verzinnen, verzinnen wij gewoon voor een complete stad! BAM! Maar goed … na een klein half uurtje rijden kwamen we aan bij S.A. des Chaudronneries Pierrou. Deze locatie hadden we van een concullega Urbex-site. Het was nog wel even uitpluizen waar het nu precies was, aangezien urbexers sporadisch de daadwerkelijke naam en locatie op de site zetten … en terecht. Dit was ook hier het geval. Deze locatie maakt het bijzonder omdat een groot deel van de inventaris nog steeds in het gebouw aanwezig is. Weer een gevalletje ‘ik-ga-falliet-en-laat-alles-achter-.be’. Tenminste, dat is wat we zagen op de foto’s op die ene Urbex-site. Nu dus hopen dat het nog steeds zo is.
We kwamen steeds meer in de buurt van S.A. des Chaudronneries Pierrou en begonnen onszelf weer af te vragen: Zou het nog redelijk intact zijn? Is het alom bekende/gevreesde ‘ik-sloop-alles-wat-ik-zie-tuig’ al langs geweest? Zijn er hekken of beveiliging? Als snel hadden we de exacte locatie gevonden. Geen hekken om de boel enigszins af te zetten. Er was wel een poort, maar daar kon je gewoon door een groot gat in het hek langsaf lopen. Hopppaaaa! En daar stonden we dan … voor de oude kantoorpanden van de (gesloopte) fabriek. Nu nog een opening zien te vinden om het pand binnen te gaan. Ook dat was weer een makkie! De oude eigenaar had de deur zelfs wagenwijd voor ons open gezet. Na binnenkomst, gingen we door een muf keldertje en zo de trap op, welke uit kwam in een keukentje. Wellicht was dit het huisje van de eigenaar welke tegen de kantoren was aangebouwd. Nadat we wat foto’s hadden gemaakt van de keuken en andere kamertjes, liepen we door een gang zo het kantoor binnen. We keken onze ogen uit, we wisten niet wat we zagen! Deze fabriek ging in 2001 falliet … 15 jaar geleden …. en overal lagen nog mappen vol met papieren, bureau’s, computers, printers, rekenmachines, een grote kluis etc etc etc. We waren duidelijk in het administratieve gedeelte terecht gekomen. Duizenden zo niet miljoenen papieren zoals tekeningen, rekeningen, gebruiksaanwijzingen, personeelsgegevens, etc.
Na een tijdje waren we voorbij het administratieve gedeelte en kwamen we bij een magazijn waar veel onderdelen lagen en testopstellingen van voor ons ingewikkeld uitziende boilersconstructies. Ook hier hebben we weer mooie foto’s kunnen maken. Iets verder in de opslagruimte was een trap naar een eerste verdieping. Deze iets wat gammele trap nodigde ons uit en maakte ons nieuwsgierig wat er daar allemaal te zien was. Eenmaal boven, zagen we dat ook dit een opslag was. Door de mooie lichtinval, afkomstig van de gaten in het dak, konden we ook hier prachtige foto’s maken. Het was wel een beetje gevaarlijk; omdat er gaten in het dak zaten, was de houten vloer op sommige plaatsen goed doorgerot. Het riskante was dat we niet direct zagen waar de rotte plekken zaten. Ik wees mijn maat er nog op, dat hij moest uitkijken voor een gat wat ik zag! Voordat ik de volledige zin had uitgesproken zakte ik zelf door de vloer! Gelukkig belandde ik met mijn achterwerk op een houten constructieve balk van de vloer waardoor ik gelukkig maar met 1 been door de vloer zakte. We werden wel even met onze neuzen op de feiten gedrukt; Urbex-en is niet geheel zonder risico! Bij deze, het educatieve gedeelte van deze trip! En doorrr…!
Nadat onze hartslagen van 350 weer het normale niveau bereikte, gingen we verder de volgende ruimte in. Deze ruimte was de tekenkamer. De tekenborden waarmee ze vroeger met potlood de installatietekeningen maakte, stonden nog in de ruimte. Gaaf gezicht! Maar ook enorme printers waarmee ze in een later stadium de tekeningen uit konden printen, oude computers uit de jaren stilletjes, kasten vol tekeningen, technische gegevens, diskettes etc etc. Na de tekenkamer hadden we heel het kantoor gehad. Met een voldaan gevoel liepen we weer naar buiten via het huisje. Wat hebben we op de terugweg nog gelachen om mijn bijna dood-ervaring! En hiermee kwam hoofdstuk 10 tot een eind.
