Geschiedenis
Aan een drukke weg van een Belgische industriestad ligt Piscine du Mosq. Het gebouw werd in in 1937 gebouwd door architect Eleazar Cozac voor de fabriek L’Amicale Solvay. Het gebouw herbergde een zwembad, maar ook een theater, casino, restaurant en winkel. Oorspronkelijk was het zwembad bedoeld voor het personeel van de de fabriek van Cozac, maar het werd later opengesteld voor het publiek. Veel kinderen hebben hier leren zwemmen en oudere mensen leren duiken.
In 1944 wordt het pand verkocht aan de Université Libre de Bruxelles. In de jaren ’90 is het gebouw inmiddels verouderd en wegen de kosten niet meer op tegen de opbrengsten. Een sluiting van het pand dreigt. In 1998 wordt het zwembad gesloten, maar de universiteit maakt nog tot 2004 gerbuik van het theater en de cafetaria. Hierna wordt het gebouw gesloten.
In 2005 lijkt er een nieuwe bestemming gevonden te zijn voor het gebouw als een moslimgemeenschap de plannen heeft om er een moskee van te maken. Er wordt nog een start gemaakt, maar een moskee komt niet van de grond en het gebouw blijft sindsdien leeg.
Een leuk weetje; een identiek gebouw als deze is ook in Jemeppe-sur-Sambre te vinden.
Ons bezoek
Hoofdstuk 18: Een zwembad in een moskee?
We zijn weer in eens typische Belgische industriestad waar we veel lege gebouwen zien. Of zijn ze niet leeg, want dat weet je in dit soort steden echt niet. Wat we wel weten is dat het zwembad Piscine du Mosq al een tijdje leeg staat. Het gebouw staat op de hoek van een drukke weg en is volledig gebarricadeerd. Dat weerhoudt ons er niet van om binnen te geraken. De afzetting voor de voormalige ingang lijkt al nergens op. Als we zouden willen kunnen we zo langs deze afzetting lopen. Dit is ons veel te simpel, wij lopen liever door de bosjes. We zijn toch een beetje op zoek naar avontuur? Via de achterzijde van het gebouw kunnen we met de trap omhoog en klimmen we door een kapotgeslagen raam.
We staan nu in het oude theaterruimte. De zaal is volledig getrashed en leeg. Er staat nog één stoel. Je kunt er dan wel op zitten, je zult niet meer worden getrakteerd op een voorstelling. Of wij moeten de act zijn wanneer we tevergeefs meerdere springfoto’s op het podium proberen te maken. Door het beperkte licht en een verkeerde instelling met de sluitertijd springen we als en stel Jan Doedels. Geen gek die hier naar zou willen kijken.
Achter het podium lopen we enkele gangen en trappen af en bereiken we het zwembad. Graffitispuiters hebben zich hier flink uitgeleefd. Vaak maken de kunstwerken het er niet beter op, maar op een één of andere manier past het bij het plaatje. Het zwembad is verder leeg, of je moet de enorme berg rotzooi mee willen tillen. Rondom het zwembad zijn talloze kleedhokjes te vinden. De tijden dat hier baantjes werden gezwommen en kinderen in het water speelden lijken lang geleden te zijn.
Achter het zwembad komen we bij de oorspronkelijk ingang. Wat hier direct opvalt zijn de vele mozaïeksteentjes. Toen het zwembad en theater gesloten werden, wilde men een moskee maken van het gebouw. Het waren waarschijnlijk zoveel tegeltjes dat de tegelzetters het al snel gezien hadden en dachten: bekijk het maar. Zou men overigens ook een Turks bad hadden willen maken van het zwembad? De gedachte gaan al snel naar behaarde/besnorde mannen die hier andere mannen inzepen en masseren… Klinkt goed, toch? De moskee kwam in ieder geval niet van de grond en dus ook geen Turks bad. In plaats van een moskee werd het gebouw een ruïne en het doelwit van vandalen. Toch heeft het gebouw nog absoluut zijn charme. Bij het zwembad kun je prachtige foto’s maken, maar ook de trap met de mozaïeksteentjes is zeker de moeite waard. Vergeet overigens niet even te zwaaien als je de trap op gaat, want je staat volledig in beeld bij het voorbij rijdend verkeer.
