Geschiedenis
In een slaperig dorpje in het Duitse Erzgebirge en de voormalige DDR, staat een oud Ferienhaus dat diende als café, hotel en voor evenementen. Wanneer het pand de deuren moest sluiten is niet geheel duidelijk, maar mijn schatting is dat het eind jaren ’90 gesloten werd. Het pand heeft drie verdiepingen en een kelder.
In betere tijden konden gasten hier eten in één van de twee restaurants die het gebouw rijk was. Het ene restaurant bood plaats voor 36 gasten, het andere voor 40 gasten. De zaal bood plaats aan 150 mensen en beroemde bands uit de DDR hebben hier opgetreden, zoals Die Pudhys. Verder was er een bar en club waar de voetjes van de vloer konden gaan. Men kon hier ook overnachten. Er waren 11 kamers met 32 bedden aanwezig met gedeelde douche en toilet. In de zomer werden allerlei leuke activiteiten geregeld. Buiten kon worden gekegeld, tafeltennis en minigolf worden gespeeld. Rondom het gebouw was een grasveld aangelegd waar bezoekers even tot rust konden komen. Bussen stopten voor het Ferienhaus en boden de gasten de mogelijkheid om de omgeving beter te leren kennen. Op een kleine afstand konden de gasten zelfs leren om te skiën. Verder konden er ruimtes worden gehuurd om trainingen of meetings te houden.
Er is nauwelijks info te vinden over dit prachtige pand. Omdat ik ook geen benaming kon vinden, heb ik deze urbex-locatie de benaming ‘Ferienhaus Ost ist Stark’ gegeven, met een knipoog naar de DDR-sticker in één van de kantoren. Het oosten is sterk en ik vond het zelf wel sterk dat ik deze locatie ontdekte.
Ons bezoek
Soms kom je per toeval een locatie tegen. Tijdens een trip naar het Erzgebirge was het mijn bedoeling om enkele dorpen te bezoeken en er een mooi fotoverslag van te maken. In het Erzgebirge lijkt de tijd te hebben stil gestaan ten tijde van de DDR. Sinds de Duitse hereniging hebben veel mensen de dorpjes verlaten en staan prachtige vakwerkhuizen leeg en zijn de oude fabrieken gesloten. Ooit was het Erzgebirge bekend vanwege de kolenindustrie en het vele houtsnijwerk. Niet alleen de kerstdecoratie, welke wel nog altijd zeer populair is, maar ook meubels. Helaas heeft de Duitse hereniging voor flink wat werkeloosheid gezorgd en de jongeren hebben nauwelijks toekomst in het gebied. Zij trekken naar grotere steden waar ze kunnen studeren en kunnen werken.
En zo sta je vroeg in de ochtend in een slapend dorpje voor een kerk. In mijn ooghoek zie ik een prachtig gebouw, wat deels vervallen oogt. In eerste instantie heb ik niet het idee dat dit gebouw compleet verlaten is, maar als ik aan de achterzijde zie dat ramen zijn ingegooid weet ik wel genoeg. Via de achterzijde kom ik binnen bij de ketelruimtes. Hier is een werkkamer te vinden met nog wat oude spullen en flink wat stoppenkasten. In eerste instantie denk ik dat dit het is. Het is pikkedonker bij de ketels, dus ik pak mijn iPhone erbij om wat bij te schijnen. Tussen de vele buizen door ontdek ik een deur waar ik doorheen kan lopen. Ik kom in het bijgebouw dat diende als opslag en waar nog meer stoppenkasten hangen en waar doucheruimtes bevinden. Op de grond vind ik allerlei servies en een oud bord van een bier uit de tijden van de DDR. Wanneer ik het hoekje omloop kom ik terecht in de keuken en zie ik het café. Ik ben dus echt binnen!
Hoewel het café redelijk leeg is, maakt deze ruimte diepe indruk. Het zonlicht schijnt binnen door de prachtige glas-in-lood ramen. Zelden heb ik zulke mooie ramen gezien. Ik herken in één van de ramen de Zwinger van Dresden. Eigenlijk zouden alleen al dit soort ramen bewaard moeten blijven. Aan het plafond hangen lampen uit de DDR-tijd. Een eenzame tafel in de ruimte staat er verloren bij. De bierglazen zijn waarschijnlijk al heel lang niet meer gevuld met het Freiberger bier.
Via het café loop ik in de lobby waar tevens de oorspronkelijke ingang van het gebouw te vinden is. Hier zijn de toiletten en doucheruimtes en leidt een trap naar de kelder en naar de eerste verdieping. Allereerst loop ik de kelder in. Ook hier is het pikkedonker en schijn ik wat bij met mijn iPhone. In de kelder vind ik stapels oud servies en kan ik weer enkele oude ketels vinden die nog volledig intact zijn.
Op de eerste verdieping kom ik in de ruimte waar de kamers zich bevinden, maar mijn aandacht gaat uit naar de theaterzaal. Een enorme ruimte met een groot podium laat zien dat hier heel wat voorstellingen werden gegeven. Later kreeg ik te horen dat één van de populairste bands uit de DDR, Die Pudhys, hier meerdere malen hebben opgetreden. Het lijken lange vervlogen tijden. Het podium is compleet ingestort en de vloer van de ruimte piept en kraakt. Gezien onze eerdere ervaringen ben ik extreem voorzichtig dat ik niet door de vloer zak. Ik ben immers in mijn eentje. Ook de vloer in de bar kende betere dagen. Op de bar liggen nog menu en prijskaarten, maar een vers getapt biertje zit er echt niet meer in. Ik kan nog via een trap boven het podium komen, maar omdat de vloer al deels is ingestort waag ik het niet om hier op verder onderzoek te gaan.
Daarom ga ik de kamers bekijken. In iedere kamer staan de bedden nog en liggen de dekens klaar. Op de tafeltjes staat een dienblad met glazen. Naast de tafels twee oude stoelen uit vervlogen tijden. En zo ziet iedere kamer er uit. Het is bizar om in deze kamers rond te wandelen. Men heeft het hotel gesloten en alles gelaten zoals het was. De natuur doet verder het werk en laat het plafond instorten en het behang van de muren afvallen. Muizen of ratten hebben liggen woelen in de dekbedden. Eeuwig zonde.
Op de tweede verdieping zie ik dat het dak het compleet aan het begeven is. Hier vind ik de spelletjes ruimte met een rij aan stoelen en tafels. Een houten pilaar midden in de ruimte is voorzien van prachtig houtsnijwerk en ook hier weer prachtige glas-in-lood ramen. Ergens doet het me enorm veel pijn dat dit soort gebouwen niet gered worden van de ondergang. Om de hoek is een woonruimte te vinden waar de eigenaar of andere mensen permanent zouden hebben gewoond. Een oude oven staat hier nog, verder zijn de ruimtes leeg. Ook op deze verdieping is een keuken en veel kamers die nog volledig ingericht zijn.
Ik vind het ontzettend jammer dat ik hier momenteel in mijn eentje loop. Ik app mijn maat met enige regelmaat foto’s door, want eigenlijk is dit de gaafste urbex locatie tot dusverre. En dan moet ik het in mijn eentje verkennen.
