Geschiedenis
Ergens in Frankrijk, niet ver van de Franse grens, staat een klein maar karaktervol huisje in een klein dorpje. Rondom het huis stroomt een riviertje en ligt een bosrijke omgeving. Niet gek dat op deze locatie mensen wilden wonen. Wie hier precies heeft gewoond is niet duidelijk, want er valt vrij weinig te vinden over dit huis of de eigenaar die hier woonde. Woonde hier een alleenstaande man (of vrouw) of woonde hier een koppel? Het is niet duidelijk, dus we moeten onze fantasie de vrije loop geven.
Op de begane grond is een lounge-/woonkamer te vinden. Hier moeten de oorspronkelijk bewoners hebben genoten van een goed boek. In deze ruimte staan namelijk kasten vol met oude boeken. Op de sofa zouden de bewoners met een mooi glas wijn hebben kunnen relaxen terwijl het zonlicht via de vensters naar binnen scheen. In de eetkamer staat nog een tafel met enkele stoelen. Aan de muur hangt een enorm anker.
Via een gammele trap bereik je de eerste verdieping waar twee kleine slaapkamers te vinden zijn. Het bed is nog gedekt en her en der zijn nog donkere kasten met spullen te vinden. Zoals ergens reeds op internet geschreven is: Popeye is gone. And he is gone for quite a while.
Ons bezoek
Hoofdstuk 14: Popeye is gone
Soms is het vinden van een locatie ook een spannende onderneming. Maison Popeye stond hoog op ons lijstje na het zien van enkele geweldige foto’s en interessante filmpjes. Maar die locatie… Het is soms een flinke onderneming om die te vinden.
Op een warme lentedag bogen wij ons er nog maar eens over. We bekeken filmpjes op internet, op zoek naar details die ergens naartoe kunnen leiden. En opeens hebben we een eureka-moment! Aan de hand van een filmpje ontdek ik een bord over een kerk. Ik gooi de Franstalige teksten in Google Translate en kom er zo achter dat een dorp dit kerkje heeft geschonken aan een buurdorp. Ik zet Google Maps aan op Streetview en plaats mijn ‘poppetje’ op een willekeurige straat in dit dorp. En verhip, ik herken direct de oranjekleurige paal van het filmpje. Als ik iets verder de straat in ga kom ik het kerkje tegen en niet veel verder zie ik ook Maison Popeye. Ik schrijf de coördinaten. We hebben een nieuwe locatie.
We hebben goede hoop dat deze woning nog in goede staat is als we beginnen aan een nieuw Urbex-avontuur. We moeten ruim 2,5 uur rijden om het dorpje te bereiken. Het schijnt dat er net een wandelevenement plaats vind, want de ene na de andere wandelaar komt ons tegemoet als we voor het huis staan. We moeten sowieso voorzichtig en rustig zijn, want direct aan Maison Popeye is nog een huis gekoppeld waar nog altijd mensen wonen. De ingang hebben we al snel gevonden via de achterzijde van het huis. En zo stappen we de lounge-/woonkamer binnen.
Hier staat een oude, verstoft sofa en boekenkasten vol met oude boeken. Voor het raam, dat volledig bedekt is met spinnenwebben, staat een fles wijn. Hier moeten flink wat boeken gelezen zijn met een goed glas wijn erbij. Door de hevige begroeiing is het licht inmiddels zo goed als verdwenen en is het lastig om goede foto’s te maken. Wat ons ook opvalt is dat er al flink getrashed is. De eens zo gemoedelijke woonruimte is redelijk vernield, maar toch zijn er nog voldoende boeken te zien en hangen er nog schilderingen aan de muur. Dat is niet veel anders in de woonkamer. Aan de muur hangt nog altijd het enorme anker waaraan deze woning zijn naam dankt. Maar op de tafel zijn flessen drank neergezet. Zou men willen veronderstellen dat de vorige bewoner een alcoholist is geweest? Nee, wij weten beter. Oude foto’s en video’s hebben ons laten zien dat deze ruimte aardig leeg was. Ook in de woonkamer is het vrij donker waardoor het lastig is om goede foto’s te maken. En uiteraard hebben we vandaag geen statief bij…
Via de trap verkennen we de eerste verdieping waar we twee slaapkamer vinden. Het bed is nog gedekt en op het nachtkastje staat nog een oud nachtlampje. In de hoek van de kamer liggen nog wat oude spullen, kast en een oude spiegel op elkaar gestapeld. In de andere kamer vinden we flessen drank. Bols was kennelijk een favoriet drankje van Popeye. Verder staan er nog meer boeken en vinden we een hele oude stofzuiger.
Het huis oogt vrij oud, maar wanneer we de zolder bereiken lijkt het alsof hier nog niet heel lang geleden een nieuw dakraam is geplaatst. Het licht schijnt hier goed naar binnen en het is eigenlijk de enige kamer waar we uit de losse hand goede foto’s kunnen nemen. De indeling van deze zolder begrijpen we niet. Er is een douchecabine en een los toilet te vinden. Wat doet dat toilet toch hier? Zouden ze echt zo op zolder naar de wc zijn geweest? In de hoek van de zolder staat een oude stoof en weer een oude stofzuiger. Popeye hield kennelijk wel van schoonmaken. Verder staat er in het midden een bureau met een houten stoel.
We lopen weer naar beneden en ploffen zelf ook even neer aan de tafel in de eetkamer. Wie zou Popeye toch zijn geweest? We weten dat hij van een drankje hield en dat hij graag boeken las. Maar zou hij ook een Olijfje hebben gehad? Of had hij ruzie met Brutus? We laten onze fantasie de vrije loop terwijl wij Maison Popeye achter ons laten. De zoektocht naar deze woning was eigenlijk spannender dan ons bezoekje.
